Barcelona, 16 t/m 18 oktober 2010

Zaterdag 16-10-2010
We hebben het er jarenlang over gehad, toen eindelijk de knoop doorgehakt en nu was het dan zover: Gerard, Pé en ik gingen naar Barcelona om de wedstrijd Barcelona-Valencia te bezoeken.
Zaterdagochtend namen we de trein van 9.00 uur richting Schiphol. We moesten om 12.15 uur vliegen, maar we waren al ingecheckt en we hadden alleen maar handbagage, dus ik dacht dat we net zo goed een trein later konden nemen. Maar dat deden we dus niet, want dan hadden we niet zoveel tijd om op Schiphol een koppie te doen.
Treinkaartjes hadden we ook al, dus we konden zo instappen. Na een probleemloze rit kwamen we op Schiphol aan. We hadden gelezen dat je niet meer dan 100 ml per flesje aan vloeistoffen (shampoo e.d.) in je handbagage mag hebben. Bovendien moeten deze vloeistoffen in een afsluitbaar plastic zakje verpakt worden. Bij de informatiebalie van Transavia in de vertrekhal vroegen we waar we die zakjes konden krijgen. Volgens de man achter de balie kon je ze bij Etos kopen. Etos zit in Schiphol Plaza, dus we moesten weer helemaal naar beneden. Na een zoektocht vonden we Etos, we zijn wel een paar keer langs de oliebollenkraam gelopen, maar bij Etos hadden ze helemaal geen plastic zakjes meer en ze vertelden daar dat dat ook helemaal niet nodig is, behalve als je naar Engeland of Amerika gaat.
Dus konden we weer terug naar boven naar de vertrekhal. Nu moesten we op zoek naar de juiste gate. We besloten om eerst maar door de douane te gaan en dan naar de gate. Gerard en Pé waren al door de 1e controle, maar ik werd tegengehouden. We moesten bij vertrekhal 1 door de douane. De hal waar wij waren was alleen om in te checken, maar dat hoefden wij niet. Vertrekhal 1 was een behoorlijk stuk lopen, maar het was er bij de douane gelukkig niet heel druk. Vroeger kon je altijd zo doorlopen bij de douane, maar tegenwoordig is dat anders. Alles moet door de scan, dat betekent: broekriem af, jas uit, horloge af en je zakken leeghalen. Dan alles op de lopende band en zelf moet je dan door een scanpoortje.
Uiteraard begon hij bij mij te piepen. Ik moest mij schoenen op de lopende band leggen en nogmaals door het poortje. Geen gepiep, maar met mijn tas was ook iets niet in orde. Hij werd helemaal doorzocht en er bleek nog een flesopener in te zitten die ik afgelopen zomer een keer gekocht had. Ik mocht hem wel houden.
Bij Pé duurde het iets langer. Ook zijn tas werd doorzocht. Over zijn wekker deden ze dit keer niet moeilijk, maar bij Pé vonden ze na lang zoeken een schaar en een schroevendraaier (??). Die werden meteen in de afvalbak gegooid.
En toen hadden we eindelijk tijd voor een koppie en een broodje. Even zitten na die toestanden bij de douane. Maar zo heel lang konden we er niet van genieten, want het vliegtuig vertrok vanaf gate 87. Dat is dus de aller-, allerlaatste gate op Schiphol, oftewel een gigantisch eind lopen. Ze zeggen altijd dat je 2 uur van te voren op Schiphol moet zijn en ondanks dat we niet in hoefden te checken heb je die tijd wel gewoon nodig. We hadden al weer heel wat kilometers afgelegd.
Aangekomen bij gate 87 konden we meteen instappen. We zaten op rij 12 en dat bleek bij de nooddeur te zijn, dit is een rij met veel beenruimte. Gerard zat bij de deur en hij kreeg instructie van de stewardess hoe die te openen bij een noodgeval.
Voor ons zat een man van een meter of twee en een half en hij heeft de hele vlucht gestaan, want hij paste niet in de stoel. Alleen bij de start en landing zat hij opgevouwen op zijn plek. We vertrokken vanaf de Polderbaan, dus moest het vliegtuig eerst zo'n 20 minuten rijden.
Na een probleemloze vlucht kwamen we op Barcelona Airport aan, toevallig bij dezelfde gate vanwaar we vorig jaar vertrokken. We hoefden niet op onze koffers te wachten, dus we liepen zo de vertrekhal uit. We moesten nu op zoek naar het busje dat ons naar het hotel zou brengen. Uiteraard zagen we niemand en we gingen maar even buiten kijken. Daar stonden alleen maar taxi's, dus gingen we maar weer naar binnen. Er kwam een klein Aziatisch vrouwtje aangelopen en dat was de dame die we hebben moesten. Er moesten nog een paar mensen mee. Op een gegeven moment was het wachten op de 2 laatste passagiers. We zagen wel een paar keer een vader en een zoon voorbij lopen met papieren van voetbaltravel.nl in de hand. Toen ze helemaal de andere kant op dreigden te lopen wenkte Pé naar ze dat ze bij ons moesten zijn. Toen konden we eindelijk naar het busje, maar die was er nog niet. Na 10 minuten wachten vertrokken we dan eindelijk naar het hotel. Uiteraard werden wij als laatste afgezet, dus we hadden de halve stad inmiddels al gezien. Bovendien hadden we de indruk dat de chauffeur het ook niet helemaal wist, want hij reed een paar keer een rondje.
Hotel Aranea is een mooi, modern ingericht hotel, vlakbij de Sagrada Familia. Dat is de door Gaudi ontworpen kerk waar al sinds 1882 aan gebouwd wordt. In 2026 moet hij klaar zijn.

De voetbalwedstrijd zou eigenlijk zondagavond gespeeld worden, maar hij was verplaatst naar zaterdagavond 20.00 uur, omdat Barcelona woensdag alweer voor de Champions League moest spelen. Nadat we in het hotel ingecheckt hadden gingen we dan ook meteen naar het stadion. Dat wil zeggen, we moesten eerst een taxi zien te vinden. In Barcelona rijden heel veel taxi's, maar het vinden dan een vrije taxi is een ander verhaal. Niet ver van hotel was echter een taxiplaats en na enige tijd stopte er uiteindelijk een lege taxi die ons vlot naar Camp Nou bracht. Daar waren al redelijk wat supporters, maar echt druk was het nog niet. We gingen eerst maar eens een rondje lopen. Camp Nou is een heel complex, want behalve het voetbalstadion is er o.a. een museum, een basketbalstadion, een ijshockeystadion, een winkel en het oude kleine voetbalstadion. In een snackbar gingen we eerst maar eens wat eten. Ze verkochten daar pistolets met langwerpige hamburgers. Een hele hap, maar wel erg lekker.
In de gigantische shop met merchandising kocht ik een paar Barcelona-voetbalsokken voor Quiéroz, want die wou hij graag hebben.
Buiten kochten we alle drie bij één van de vele stalletjes een Barcelona-sjaal en ik natuurlijk mijn traditionele shirt.
Op een gegeven moment zagen we een heleboel mensen die ergens op stonden te wachten. Het bleek dat de spelers in aantocht waren. Veel hebben we er niet gezien, maar we hadden wel het geluk om de aankomst van Lionel Messi, de grote ster, in zijn zwarte Maserati te zien. Hij reed vlak langs ons. Helaas ging het te snel en was het te druk om er een foto van te nemen.
Wij wilden graag het stadion in, want daar kwamen we tenslotte voor. Bij ons gaan de poorten altijd een paar uur van tevoren open, maar hier niet. We moesten echter eerst op zoek naar ingang 19. Dat was uiteraard helemaal aan de andere kant van het complex, dus we moesten helemaal omlopen. Dat was weer een behoorlijke wandeling.
Toen we eindelijk bij ingang 19 waren konden we echter zo naar binnen lopen. Het was er nog niet heel druk. De Spanjaarden komen bijna allemaal op het laatste nippertje het stadion in. De meesten zo'n 5 à 10 minuten voor aanvang van de wedstrijd.
Wij wilden echter al sfeer proeven en gingen meteen naar onze plaatsen. Camp Nou is een mooi, maar wel oud stadion met 3 ringen tribunes.
We hadden prachtige plaatsen op de 2e ring ter hoogte van de cornervlag. We zaten op de 1e rij van vak 328. Hier maakten we een aantal leuke foto's van ons zelf met het veld op de achtergrond.
Een kwartier voor tijd was het stadion dus nog voor een groot deel leeg, maar vlak voor de wedstrijd stroomde het vol. Toen bleek echter dat wij in het verkeerde vak zaten. Mensen met een seizoenkaart bleken hier te moeten zitten. Wij moesten 1 vak verder zijn. Dit waren echter nog betere plaatsen, dus wij vonden het best.
Voor aanvang van de wedstrijd werd er een minuut stilte gehouden wegens het recente overlijden van de Spaanse voetballer Juan Carlos Arteche (Atlético Madrid), de Spaanse keeper José 'Pepín' Casas Gris (Las Palmas en Real Betis) en Augustín Domínguez, de ex-directeur van de Federación Española de Fútbol.
Voor de minuut stilte werd echter eerst de Barcelona-hymne gezongen. Een echt kippenvelmoment.
Daarna ging in Camp Nou de wedstrijd tegen Valencia in het bijzijn van 87.975 toeschouwers en met een nieuw gelegde grasmat van start. Wij zagen geen lege plekken, dus volgens ons was het uitverkocht.
Valencia was de koploper van de Primera Division, dus het was een belangrijke wedstrijd voor beide teams.
Valencia begon voortvarend en had in de eerste helft het beste van het spel. Het werd achter al snel duidelijk dat ze met een punt tevreden waren. Met name de keeper begon meteen met tijdrekken. Dit werd hem niet in dank afgenomen door het publiek. Elke keer als hij aan de bal was werd hij uitgefloten. In de tweede helft stond hij aan de kant van de harde kern van Barcelona en toen moest hij het helemaal ontgelden. Er werd ook een blikje naar zijn hoofd gegooid, maar die raakte hem niet. Buiten het zicht van de keeper en de scheidsrechter haalde een ballenjongen gauw het blikje weg, zodat de keeper niet kon gaan klagen bij de scheids.
In de 37e minuut scoorde Pablo 0-1 voor Valencia. Ver boven in de 3e ring hoorden we gejuich. Hier bleken een paar honderd Valencia-supporters te zitten. Naast mij zat een man die volgens mij in stilte zat te juichen. Was hij ook een Valencia-supporter?
0-1 was ook de ruststand. We dachten nog: 'Het zal ons toch niet gebeuren dat Barcelona gaat verliezen?'
Pé ging in de rust even naar het toilet en wat te drinken halen. Hij bleef echter nogal lang weg en daardoor miste hij de 1-1 door Iniesta, na een één tweetje met Xavi, in het begin van de tweede helft.
'Dat overkomt mij weer', zei hij. Inderdaad.
In de tweede helft was Barcelona veel sterker dan Valencia en het wachten was dus op de 2-1. Die kwam uiteindelijk in de 64e minuut. Xavi (man van de wedstrijd) zette voor en Puyol kopte hem goed in. De man naast mij juichte niet, maar bleef rustig zitten.
Hoewel Barcelona niet echt veel goede kansen kreeg was het soms wel hogeschoolvoetbal wat we te zien kregen. De spelers weten elkaar erg makkelijk te vinden. Ik begrijp nu ook waarom René van der Gijp hier altijd zo enthousiast over is op tv.
Gerard en ik probeerden allebei met onze video- en fotocamera een goal vast te leggen. Dit lukte natuurlijk niet en uiteindelijk had ik alleen een afgekeurd buitenspeldoelpunt van Messi in beeld.
César ,de keeper van Valencia, kreeg nog een gele kaart wat voor gejuich van het publiek zorgde. De toeschouwers leven hier veel intenser mee dan bij ons. Continue hoor je gefluit, geschreeuw en gevloek (in het Spaans natuurlijk), vooral als ze het er niet mee eens zijn. Er waren ook veel oudere toeschouwers die hun eigen stoelhoes, in Barcelonakleuren, mee hadden om op te zitten.
Met wat opstootjes op het veld leek het nog even uit de hand te lopen, maar dat viel gelukkig mee. Na 4 minuten extra speeltijd floot de scheidsrechter af en was de wedstrijd voorbij.
Binnen 5 minuten was het stadion leeg en stonden we buiten. Als bijna 90.000 mensen in één keer op straat staan is het wel erg druk.
Pé hield in de drukte nog een taxi aan, maar die had geen zin in een ritje. Hij kon ook niet voor- of achteruit.
We besloten dan ook om eerst maar een stuk te gaan lopen. Na een tijdje werd het wat rustiger en probeerden we een taxi te vinden. Dat viel nog niet mee, maar uiteindelijk hadden we er eentje te pakken. De chauffeur had de Spaanse Langs de Lijn aan staan en we konden live meegenieten van de 2-0 van Real Madrid, goal van Ronaldo.
Aangekomen bij het hotel hadden we inmiddels wel trek gekregen in een biertje en we gingen dan ook op zoek naar een kroeg. We kwamen eerst bij een tapasbar waar aardig wat volk zat. Hier konden we nog een stukje van de wedstrijd Mallaga-Real Madrid (1-4) zien. Maar ze tapten hier Estrella-bier en daar had Gerard zo'n 100 jaar geleden slechte ervaringen mee, bovendien was het er niet goedkoop.
We gingen dus even verder kijken en kwamen in Bare Nostrum terecht. Dit was een gezellige kroeg met San Miquel bier en een paar mooie dames achter de bar. Hier hebben we tot in de late uurtjes gezeten. Toiletteren moest je doen in een zinken bak. Het wordt beter in Spanje, maar de toiletvoorzieningen zijn nog erg ouderwets. Opvallend was ook dat je in Spanje nog gewoon overal mag roken. Bah….
Nadat we op de teletekst van de Spaanstalige CNN nog de voetbaluitslagen van de Eredivisie hadden gekeken was het tijd om te slapen. Einde van de eerste, lange, dag van ons weekendje Barcelona.

Zondag 17-10-2010
De volgende ochtend zaten we, na een lauwe douche, om 9.30 uur aan het prima ontbijt. Ik had op internet gelezen dat het hotel een mooi dakterras had met een geweldig uitzicht over de stad. Het was inderdaad een mooi terras, maar met dat uitzicht viel het nog wel mee.
Toen gingen we naar de vlakbij gelegen Sagrada Familia. Je kunt daar met een lift naar boven, maar daar stond al een lange rij en echt goedkoop was het ook niet. Als er geen rij had gestaan was Pé graag de kerk in gegaan, maar de ongelovigen (Gerard en mezelf) maak je daar niet zo blij mee.
Gerard had het goede idee om met een open rondvaartbus de stad te bezichtigen. Voor 22 Euro per persoon kun je instappen en word je langs alle mooie plekjes gereden. De bus stopt bij al deze plekken en je kunt uit- en weer instappen waar en wanneer je maar wilt.
Boven in het open gedeelte was het vol, dus we moesten binnen zitten. Na een paar stops was er boven wel wat ruimte en voordat er nieuwe mensen de bus in kwamen kregen de mensen beneden eerst de gelegenheid om boven te gaan zitten. Dat deden ze heel netjes.
Wij gingen dus naar boven en daar had je een prima uitzicht. Maar hoewel het zo'n 20 graden was en zonnig, was het toch erg fris als de bus reed. We waren dan ook blij als hij even op een zonnige plek stopte.
We hadden besloten om er bij Plaza Catalunya uit te gaan en van daar La Rambla af te lopen naar de haven van Barcelona.
Bij Plaza Catalunya aangekomen gingen we eerst wat drinken op het terras van café Zürich. Hier had ik vorig jaar met Helena en Quiéroz en Quint ook al wat gedronken. Grappig dat je daar ruim een jaar later weer zit. We dachten dat Gertjan ook op het terras zat, maar het was een Spaanse look-a-like.
Na een tijdje heerlijk in het zonnetje en na een optreden van een straatartiest, een clown die de voorbij wandelende mensen voor de gek hield, was het tijd om te wandelen. We verlieten via een omweg het terras, want de clown ging inmiddels met de pet rond. En we blijven Hollanders, we vinden het leuk om vermaakt te worden, maar het mag niks kosten.
Op La Rambla, de beroemdste straat van Barcelona en misschien wel van Spanje, was het erg druk. Straatartiesten, levende standbeelden, kunstenaars, stalletjes met allerlei artikelen en natuurlijk veel publiek zorgden ervoor dat het er heel gezellig was. Het was prachtig weer en ik was mijn zonnebril vergeten. Ik wilde wel een nieuwe kopen, maar de vele stalletjes verkocht natuurlijk geen zonnebrillen.
Na een flinke wandeling kwam het standbeeld van Columbus, aan het einde van La Rambla, in beeld.
We gingen naar de haven en keken onze ogen uit naar de vele dure boten die er lagen. Pé wilde nog naar het strand en bij een hotdog-tent vroeg hij de weg. Het strand was een kwartiertje lopen, zeiden ze. Maar al wat we zagen, geen strand.
Bij een terras aan de haven gingen we wat drinken. Gerard bestelde een biertje en hij kreeg prompt een grote kelk Estrella (zijn favoriete biertje, maar niet heus). Pé en ik hielden het bij een colaatje.
Na een tijdje gezeten te hebben (Gerard kreeg zijn glas niet helemaal leeg) gingen we weer wandelen. Het was nog steeds druk op La Rambla, dus we dingen aan de overkant lopen. Hier was het iets rustiger. Ik kocht nog een FC Barcelona-petje voor Quiéroz en op Plaza Catalunya stapten we weer in de rondvaartbus die ons uiteindelijk weer bij de Sagrada bracht. Voor het eten was het eerst tijd om op de kamer uit te rusten van het vele wandelen. Gerard had bij de Sagrada een aantal restaurants gezien, dus daar gingen we heen. De Sagrada was prachtig verlicht. Na een wandelingetje vonden we een pizzeria waar we genoten van een uitstekende pizza.
Na het eten, het was inmiddels 22.00 uur, wilden Pé en ik nog wel even naar het café waar we zaterdagavond ook waren geweest. Gerard was er echter mee aan en hij ging naar het hotel. Pé en ik wilden nog wel even een biertje drinken. Bij het café was echter niemand. We waren de enige klanten. Pé had nog wel last van een rozenverkoper, maar hij hield zijn poot stijf en de man nam de 'gratis' rozen weer mee.
Later kwam er nog een Spaans stel binnen en 4 Nederlandse yups. Na 2 biertjes hielden wij het ook wel voor gezien.

Maandag 18-10-2010
Omdat we nog niet wisten hoe laat we opgehaald zouden worden om naar het vliegveld te gaan besloten we een beetje op tijd op te staan. We hadden een brief waarin stond dat je op internet de pickuptime kon opzoeken. We vroegen aan de receptionist of hij op internet kon kijken of het busbedrijf kon opbellen. Het hotel bleek echter over een computer met gratis internet te beschikken, dus we konden het zelf opzoeken. We zouden om 9.30 uur opgehaald worden, dus hadden we alle tijd om te ontbijten. We keken ook nog even hoe Hollandia en Zwaluwen gevoetbald hadden (allebei met 1-0 gewonnen) en Pé wilde de uitslagen van de eredvisie biljarten nog even weten.
Na het ontbijt hadden we nog even tijd om de spullen in te pakken en tv te kijken. De Spaanse tv herhaalt continue de hoogtepunten van het voetbal, dus de goals van met name Barcelona en Real Madrid konden we inmiddels wel dromen. Waar we geen genoeg van konden krijgen was de wereldgoal van Sporting Gijon tegen Sevilla. De 2-0 is wat ons betreft nu al doelpunt van het jaar.
Om 9.30 uur stopte er een taxi en de vrouwelijke chauffeur had een bord in haar hand met de naam Sjoerd de Ros. Jammer dat ze mijn naam verkeerd schrijven, maar ik ben in Barcelona duidelijk beroemder dan Pé en Gerard.
De taxi bracht ons in de drukke ochtendspits veilig naar het vliegveld. Nu moesten we nog zoeken waar we heen moesten, want omdat ik vrijdag al via internet had ingecheckt stond er nog geen gatenummer op onze instapkaarten.
Eerst moesten we weer door de gebruikelijke scan bij de douane. We hadden geen last dit keer, maar een oudere Spaanse dame voor ons moest wel 10x door het poortje. Schoenen uit, riem af, oorbellen uit, kettingen af, horloge af, bril af enz. Elke keer was ze wel wat vergeten. Haar man, die zeer slecht ter been was, moest zonder zijn stok door de controle.
Ook op de borden in de vertrekhal stond niets vermeld, dus we besloten om maar gewoon een willekeurige gate in te gaan. Gerard stribbelde nog tegen, maar we gingen toch door de paspoortcontrole van gate D en E. Op de borden daar stond onze vlucht echter niet vermeld en we konden er ook niet meer uit. We moesten weer terug door de paspoortcontrole. Dat mocht gelukkig wel en het bleek dat we in de gate voor vluchten buiten Europa waren beland. Al gauw hadden we echter de juiste gate gevonden en toen konden we rustig nog even wat drinken.
Toen het vliegtuig in. We vlogen met Vueling, een Spaanse maatschappij, in een MTV-vliegtuig. Het MTV-logo was overal te zien en de stoelen waren goudkleurig. Ook was er binnen roze verlichting. Op de tv-schermpjes werden MTV-programma's vertoond.
We zaten nu wel op een gewone rij en dat betekent dat we krap zaten. Het was echter een probleemloze vlucht en omdat het onbewolkt was in Spanje en Zuid-Frankrijk hadden we een prachtig uitzicht op de Pyreneeën.
Later werd het wel bewolkt, maar het regende gelukkig niet in Nederland. Na de landing ging het vlot. We waren zo bij het station en na 10 minuten wachten zaten we in de trein naar Hoorn.
Onderweg begon het echter wel te spatten. Ik moest nog op de fiets naar huis, dus dat beloofde niet veel goeds. De scholieren in de trein hadden allemaal dikke jassen aan, het was in Nederland een stuk frisser dan in Spanje. Dat went snel, 20 graden en een lekker zonnetje.
Na een koud en miezerig fietstochtje kwam ik om 16.15 uur thuis.
Einde van een prachtig, maar wel vermoeiend weekend. Eerst maar weer een weekje bijkomen.