Chuck Berry, HMH, 17-03-2008
Maandag 17 maart was het tijd voor het concert van levende rocklegende Chuck Berry in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Gerard kon niet vanwege zijn werk en Sjaak wilde niet, dus had ik besloten om er alleen heen te gaan. Dat is misschien niet zo gezellig, maar het gaat tenslotte om de muziek en dit concert wilde ik niet missen. Helemaal omdat Bill Wyman en Mick Taylor (allebei ex-Rolling Stones) ook kwamen.
Meteen na mijn werk ging ik richting Amsterdam en zonder files stapte ik om 18.15 uur parkeergarage P6 uit. Aangezien er voor de deur van de Heineken Hall een rij van een kilometer stond besloot ik om de traditie te handhaven en wat te gaan drinken in het Grolsch café. Daar was het weer lekker druk. Alle stoelen waren bezet, evenals de bar. Zoals verwacht zaten er veel Stones-fans. Maar ja, in je eentje sta je toch niet zo gezellig, Gerard heb wel nog even telefonisch gesproken, dus besloot ik om de Heineken Hall maar in te gaan. Na 2 lekkere punten pizza de zaal in. Het was erg druk, ik denk dat het wel uitverkocht was.
Om 20.00 uur begonnen Bill Wyman's Rythm Kings. Nadat Bill uit the Rolling Stones was gestapt heeft hij de Rythm Kings opgericht om met vrienden de muziek uit zijn jeugd te spelen, veel rock, jazz en blues uit de jaren 50 en 60 dus. Mick Taylor speelde 2 nummers mee, waaronder het Stones-nummer No expectations. Leuk voor de vele Stones-fans. Dit concert duurde een uurtje en na een veel te lange pauze was het de beurt aan Chuck Berry en zijn band.
Chuck Berry, de grondlegger van de Rock 'n Roll is inmiddels 81 jaar en dat is toch wel te merken. Gitaar spelen kan hij nog als de beste, als zijn gitaar het doet tenminste. Hij kwam met een defecte gitaar het podium op en na een wisseltruc met de andere gitarist (zijn zoon) wou hij alsnog gaan spelen. Maar ook deze gitaar werkte niet naar behoren. Het kwam er op neer dat de eerste 2 nummers zonder gitaren werden gespeeld. De pianist mocht het oplossen.
Uiteindelijk deden alle gitaren het weer. Maar zingen wordt een probleem voor Chuck. Langzame bluesnummers gaan goed, zijn stem is nog perfect, maar de snellere nummers kan hij niet meer bijbenen. Hij is steeds te laat en te langzaam, waardoor hij niet uitkomt met de muziek. De band is dan ook steeds bezig met corrigeren. Na een rommelig uurtje spelen werden er, traditiegetrouw, allemaal jonge meiden uit het publiek op het podium gehaald. Deze mochten meedansen met het laatste nummer. Toen dit was afgelopen liep iedereen, inclusief Chuck zelf, het podium af. Zijn zoon wilde de band nog voorstellen, de bandleden kwamen één voor één weer terug, maar Chuck Berry was in geen velden of wegen meer te zien. In plaats van een toegift ging het licht aan. Einde concert.
Het was toch weer een mooie avond. Er waren nog 2 bekende Nederlanders in de zaal, één de 3 J's, ik weet niet welke, zijn naam begint waarschijnlijk met een J. en die blonde van Bolland en Bolland. Er werden geen T-shirts verkocht en ik had nog consumptiemunten van de vorige keer, dus het was een goedkoop avondje.
Ik was vlot de parkeergarage uit en voor 12 uur was ik thuis.

The Cure, Ahoy, 18-03-2008

Dinsdag moesten we helemaal naar Rotterdam en dus ging ik om half 3 weg van mijn werk, anders zouden we niet op tijd komen. Het wordt steeds drukker op de weg.
Om 15.00 uur was ik bij Pé en toen moesten we Gertjan nog ophalen. Op naar Rotterdam. Tot Amsterdam ging het allemaal wel, maar daarna werd snel drukker op de weg. We hebben gelukkig niet veel stil gestaan, maar we hadden wel veel last van langzaam rijdend verkeer.
Uiteindelijk kwamen we rond 18.00 uur aan bij Ahoy. Aangezien ik al vele malen in Ahoy ben geweest weet ik onderhand wel waar je auto het beste kunt parkeren om na afloop snel weg te zijn.
Eerst gingen we wat eten in het zelfbedieningsrestaurant van Ahoy. Hier was ik nog nooit geweest, maar hier kun je goed eten. Daarna besloten we om nog even wat te gaan drinken in café Ahoy. Na een paar drankjes gingen we de zaal in. Eerst kocht ik mijn gebruikelijke T-shirt en toen naar binnen waar het voorprogramma al volop bezig was. Hoe de band heette weet ik niet, maar het was één bink herrie. Niet helemaal onze smaak. Bij zo'n concert is mensen kijken altijd erg leuk. Gister bij Chuck Berry waren er veel oude rockers, nu veel alternatievelingen en typische Cure-fans met zwarte haren en zwarte make-up.
Om 20.30 uur begon The Cure. Ze speelden maar liefst 3 uur en 15 minuten en zo'n beetje alle hits zijn voorbij gekomen. Het was een superconcert, maar het had wel een half uurtje korter mogen duren. Gertjan had de jassen alvast gehaald en dus stonden we half in de deuropening met onze jas aan te wachten op "A forest", het enige nummer dat we nog niet gehoord hadden. Toen dit nummer eindelijk geweest was was het concert afgelopen. Het was inmiddels 23.45 uur, dus we spoedden ons naar buiten. Zoals gezegd hadden we de auto strategisch geparkeerd zodat we snel weg konden. Maar dat bleek niet helemaal te kloppen. Sinds de vorige keer bij het concert van Rod Stewart is de uitgang veranderd. Je moet nu door de ingang ook weer naar buiten. We stonden dus helemaal aan de verkeerde kant van het parkeerterrein. Gelukkig waren we op tijd, dus we konden zonder noemenswaardige problemen wegrijden. Gelukkig is het 's avonds wel lekker rustig op de weg en zo kwam ik rond half 2 thuis.
Op naar het volgende concert. Voorlopig is dat The Moody Blues in oktober, maar er kan nog van alles voorbij komen.